(लघुकथा)
✍️ आचार्य प्रभा

“सुष्मा, बुवालाई के भएछ ? बोल्दा पनि बोल्नु हुन्न । मुखै निन्याउरो छ ।” – रविनले श्रीमतीलाई सोध्यो । सुष्माले भनी – म के जानूँ ? सासू भए पो सोध्नु ? ‘‘होइन सासू न ससुरा, के फरक पर्छ ! बिरामी हुनु भा हो कि ? केही चाहिएको थियो कि ? त्यति सोध्न त सकिन्छ नि !’’
‘ म सक्दिनँ ।’ – फेरि सन्की सुष्मा ।
रविन मौन बन्छ र बाको कोठामा पस्छ । बा आँखा बन्द गरेर ढल्किरहेका हुन्छन् । उसले बालाई सोध्छ –” बुवा, हजुरलाई सञ्चो छैन कि क्या हो ? ”
बुवाले आँखा खोल्छन् र छोरालाई हेर्दै भन्छन् – “शरीर सञ्चै छ तर मन बिसञ्चो छ ।”
” किन के भो ? मलाई भन्नु न ! “– रविनले आग्रह गर्छ ।
” के भो भन्नु ? बाबु ! तँ पनि घरमा बस्न पाउँदैनस् । बुहारी मेरो छेउमै पर्न धक मान्छिन् । छोरी र बुहारीमा फरक हुन्न जस्तो लाग्थ्यो तर मेरो सोंच गलत रैछ । आज मेरो अप्रेशन गरेको ठाउँ निक्कै दुख्यो । औषधि निक्र्यौल गरेर खान सकिनँ । बुहारीलाई कति पटक बोलाएँ । सुने नसुने जस्ती गरिन् अनि घाउभन्दा मनै झन् दुख्यो । ” -बुवाको कुरा सुनेर रविनलाई नमिठो लाग्यो । बुवाको कोठाबाट निस्कियो र कोठामा गएर सुष्मालाई भन्यो – ‘सुष्मा बुवाले बोलाउँदा तिमीले किन नसुनेकी ? बुवालाई अप्रेशन गरेको ठाउँ दुखेको रहेछ । अरू केही गर्न नसके गएर सोध्न त सक्थ्यौ !”
सुष्मालाई भाउन्न छुट्यो र मुख पड्काई –” के मैले बुवाको अप्रेशन गरेको ठाउँमा हेरूँ त ?’’ रविनले भन्यो– “तिमीले सोधेर औषधि दिन त सक्थ्यौ !’ सुष्मा फत्फताउन थाली –” यही त अप्ठ्यारो ! बरू राँडी सासु पाल्न सजिलो । स्वास्नी नभाका राँडो ससुरासँग बस्नै अप्ठ्यारो ।”
” सुष्मा, तिमी मनपरी नबोल । मेरो बुवाले तिमीलाई त्यस्तो के गर्नु भो ?” – रविन जङ्गियो । कोठाबाट बुवाले छोराबुहारीको तर्क सुनेपछि, भित्तामा टाँगिएको पत्नीको तस्वीर हेर्दै तर्र आँसु बगाउँदै भने – “लक्ष्मी बरु म अघि गएको भए मैले यस्तो जवाफ त सुन्नु पर्दैनथ्यो ।”